Το απόγευμα της 16ης Μαρτίου, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έμαθα για τις επιχειρήσεις ‘σκούπα’ της αστυνομίας κατά προσφύγων και μεταναστών γύρω από την πλατεία Βικτωρίας, κατά τις οποίες η αστυνομία έλεγχε τους ανθρώπους για χαρτιά. Στην περίπτωση που δεν είχαν έγκυρα έγγραφα, η αστυνομία τους έστελνε σε κέντρο κράτησης. Πήγα εκεί ως δημοσιογράφος για να καταγράψω αυτό το γεγονός.
Αλληλέγγυα άτομα κρατούσαν ένα πανό και φώναζαν συνθήματα. Στη συνέχεια άρχισαν να οδεύουν προς την οδό 3ης Σεπτεμβρίου. Συνέχισα να βγάζω φωτογραφίες και να καταγράφω αυτό που συνέβαινε.
Όσο ήταν δυνατό, κρατούσα μια απόσταση από τα γεγονότα. Τη στιγμή που τα ΜΑΤ άρχισαν να επιτίθενται στους ανθρώπους στο πεζοδρόμιο, ένας αστυνομικός ήρθε ανάμεσα σε εμένα και τους διαμαρτυρόμενους ώστε να με απομακρύνει και προσπάθησε να καλύψει την κάμερά μου. Με έσπρωξε πίσω και μου ζήτησε να του δείξω τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα.
Αφού του έδειξα το σχετικό έγγραφό με άφησε να τραβήξω τις φωτογραφίες μου, αλλά ρώτησε έναν μη ένστολο τι πρέπει να κάνει. Όταν βρέθηκα δύο βήματα μακριά από τη διαμαρτυρία και προσπάθησα να σηκώσω την κάμερά μου, ένας αστυνομικός των ΜΑΤ άρπαξε τα χέρια μου από πίσω και άρχισε να με σπρώχνει προς το λεωφορείο. Όλο αυτό το διάστημα, του έλεγα ότι είμαι δημοσιογράφος και τον ρώτησα «Συλλαμβάνεις δημοσιογράφο;» και μου απάντησε «Ναι».
Φώναξα, «είμαι δημοσιογράφος» και «ένας δημοσιογράφος συλλαμβάνεται για τη δουλειά του σε αυτή τη χώρα». Απλώς φώναζα και δεν αντιστάθηκα να μπω στο λεωφορείο. Όταν ήμουν μπροστά στην πόρτα του λεωφορείου, έδειξα ξανά την κάμερά μου στον κόσμο και φώναξα «Είμαι δημοσιογράφος».
Ένας αστυνομικός μέσα από το λεωφορείο άρπαξε το δεξί μου χέρι και με έσυρε βίαια μέσα. Την ίδια ώρα, ο προαναφερθέντας μη ένστολος ήρθε κοντά μου και προσπάθησε να πιάσει το αριστερό μου χέρι για να με βγάλει από το λεωφορείο. Ο αστυνομικός μέσα από το λεωφορείο με τράβηξε βίαια από το χέρι και άρχισε να με χτυπάει.
Του είπα «τι κάνεις;», και ο άλλος έξω από το λεωφορείο, ενώ με τραβούσε προς τα έξω, είπε κάτι στον αστυνομικό μέσα που τον έκανε να μου αφήσει το χέρι. Πριν από αυτό, και οι δύο με τραβούσαν προς την πλευρά τους για λίγα δευτερόλεπτα. Ενώ οι άλλοι αστυνομικοί κοντά σε αυτόν που με τραβούσε μέσα από το λεωφορείο προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, αυτός συνέχισε να με τραβάει βίαια προς το μέρος του.
Ρώτησα το άτομο χωρίς αστυνομική στολή έξω από το λεωφορείο γιατί με συνέλαβαν και γιατί αυτός ο άνθρωπος συμπεριφερόταν έτσι. Ρώτησα γιατί εκείνος (ο αστυνομικός μέσα στο λεωφορείο) το έκανε αυτό (με τράβηξε μέσα με βία). Είπε «φύγε». Ρώτησα ξανά «γιατί πρέπει να με συλλάβουν;» Μου είπε «είσαι ελεύθερος». Του απάντησα, «Τώρα είμαι ελεύθερος;»
Η εμπειρία εκείνης της βίας, και η γνώση ότι το να κρατάς ένα πανό και να φωνάζεις ένα σύνθημα δεν μπορεί να είναι έγκλημα, ήταν αρκετά για να ζητήσω την απελευθέρωση όλων. Είναι απαράδεκτο για μένα να αντιμετωπίζω βία σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, παρόμοια με αυτή που είχα βιώσει στο Ιράν και την Τουρκία. Επανέλαβα τις ερωτήσεις μου αλλά αυτός που απευθύνθηκα μου γύρισε την πλάτη και έφυγε. Οι αστυνομικοί με έσπρωξαν για άλλη μια φορά μέσα στο λεωφορείο.
Βλέπω τα ίδια μοτίβα μεταξύ του Ιράν, της Τουρκίας και της Ελλάδας. Παρά τις πολιτικές διαφορές μεταξύ αυτών των κρατών, οι σημερινοί κυβερνώντες τους φαίνεται να μοιράζονται τις ίδιες απόψεις σχετικά με τον περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου! Αν η δημοσιογραφία είναι έγκλημα σε αυτή τη χώρα, αν η ελευθερία της έκφρασης είναι έγκλημα, καλύτερα να το πει ξεκάθαρα η Νέα Δημοκρατία. Αν οι πρόσφυγες απαγορεύεται να είναι δημοσιογράφοι σε αυτή τη χώρα, καλύτερα να το ανακοινώσει η κυβέρνηση και οι δημοσιογραφικοί σύλλογοι!
Μας μετέφεραν όλους στη ΓΑΔΑ. Ένας από τους ανθρώπους που μετέφεραν εκεί ήταν ένας μαύρος Βρετανός πολίτης. Ρωτούσε συνέχεια γιατί ήταν εκεί. Μου είπε ότι απλώς περπατούσε στο πεζοδρόμιο με κατεύθυνση προς το σπίτι του όταν ξαφνικά συνελήφθη. Είχε έρθει στην Ελλάδα για λίγες μέρες για διακοπές και τα γενέθλια ενός φίλου του και σύντομα θα έφευγε από τη χώρα. Επικοινώνησε με τη βρετανική πρεσβεία για να ζητήσει βοήθεια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνομαι μάρτυρας μιας τέτοιας κατάστασης. Επιβεβαιώνεται όμως ότι όσοι βρίσκονται στην εξουσία και υποτίθεται «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται» έχουν εντείνει την κρατική καταστολή και τη άγρια βία κατά όσων διαμαρτύρονται ενάντια στις πολιτικές τους. Οι υπεύθυνοι της επιχείρησης αυτής πρέπει να λογοδοτήσουν για την παράνομη επιθετική τους ενέργεια ενάντια στη δημοσιογραφία!
Το καλοκαίρι του 2020, όταν στην πλατεία Βικτωρίας δεκάδες πρόσφυγες είχαν μείνει άστεγοι από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έζησα παρόμοια μεταχείριση. Στις 5 Ιουλίου, τη νύχτα που η αστυνομία επιτέθηκε σε άστεγους πρόσφυγες, παρόλο που έδειξα την κάρτα τύπου μου σε έναν αξιωματικό, μια ομάδα από αυτούς με ξυλοκόπησε και προσπάθησαν να με συλλάβουν, αλλά με προστάτευσαν οικογένειες προσφύγων. Τότε, όλα τα βίντεο κοινοποιήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Με αυτό το επίπεδο βίας κατά των προσφύγων και των μεταναστών, και όσων στέκονται αλληλέγγυα μαζί τους απέναντι στις τρέχουσες ανοιχτά ρατσιστικές πολιτικές, αυτή η κυβέρνηση δείχνει ότι είναι εχθρική προς τη δημοκρατία και δεν είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους με δημοκρατικό τρόπο.
Πίσω στα γεγονότα στην πλατεία Βικτωρίας, σύμφωνα με τον Έλληνα υπουργό Προστασίας του Πολίτη η αστυνομική επιχείρηση ήταν μέρος ενός συνολικού σχεδίου για την καταπολέμηση της «παράνομης μετανάστευσης». Σε ραδιοφωνική συνέντευξή του είπε επίσης ότι η επιχείρηση είχε στόχο τη μείωση της εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας. Λέει ψέματα, φυσικά. Στα ρατσιστικά τους μάτια, το έγκλημα αφορά όλους εκείνους που το δέρμα τους δεν είναι το αναμενόμενο λευκό! Είναι για τους πρόσφυγες!
Αυτή η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα ξεκάθαρα παράνομο και απάνθρωπο καθεστώς ασύλου και ουσιαστικά εμποδίζει την καταγραφή των αιτημάτων ασύλου και καθυστερεί την απόκτηση και την ανανέωση των εγγράφων. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε τη βάναυση βία στα σύνορα και τις επαναπροωθήσεις μέσα από τις οποίες στην πραγματικότητα δολοφονούν πρόσφυγες. Έχω δει και βιώσει αυτή τη συμπεριφορά και στις τρεις χώρες, στο Ιράν, την Τουρκία και την Ελλάδα σε διάφορες κλίμακες.
Υπάρχουν διάφορα πράγματα να πούμε, αλλά κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι πως στη ΓΑΔΑ 14 άτομα ήμασταν συνωστισμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο. Μετά από λίγες ώρες που ζητήσαμε νερό, μας έφεραν ένα ποτηράκι να πιούμε! Ήθελαν όλοι να πιούμε από ένα μικρό ποτήρι! Όμως, όταν μας άφησαν ελεύθερους, μέσα στο ασανσέρ, ένας αστυνομικός φώναξε σε έναν από εμάς να φορέσει τη μάσκα του!
Γινόμαστε μάρτυρες εκτεταμένων επιθέσεων κατά των προσφύγων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της δημόσιας υγείας, της εκπαίδευσης, ακόμη και των δημοκρατικών ελευθεριών. Με αυταρχισμό και καταστολή, με συστηματική παραπληροφόρηση, αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν σκοπεύει να αφήσει τίποτα όρθιο.
.
What you think?